Zeilen naar de Kanaaleilanden.

BLOG 12:
Vrijdag 25 juli 2014: Sark – Ecrehous.
Het anker heeft de Almare keurig op zijn plaats gehouden; ik heb kort maar goed geslapen.
Ongeveer half tien licht ik het anker, vaar op de motor de kop in de wind en hijs het grootzeil en de fok. De motor gaat uit.
In sneltreinvaart gaat het naar Ecrehous. Het eilandje ligt ten Oosten van Jersey. De Fransen noemen het eiland Les Ecréhou en de Engelsen zeggen Ecrehous. In het verleden maakten ze ruzie om het eiland. Is het Frans of is het Engels? Er wappert nu een Engelse vlag. Het is een erg klein eilandje. Hoewel, hoe groot is een eiland? Dit eiland wordt bij eb veel, veel groter. Eigenlijk is het een rots waarop een tiental kleine vissershuisjes staan.
Deze huisjes worden nu als vakantiehuisjes gebruikt. Er is geen zoet water en geen elektriciteit. Zelfs geen café.
Ik leg er vast aan een kleine mooringboei. Later verander ik van boei om er zeker van te zijn dat ik bij eb niet de bodem raak.
De nieuwe pomp doet het beter dan de oude; de bijboot en de bodem zijn snel opgepompt en ik peddel aan land, trek hem verder het keienstrand op en maak vast aan een ketting.
Op het eiland vindt een bruiloft plaats. Er wordt enthousiast een toast uitgebracht.
Op de top van het eilandje maak ik kennis met een mevrouw van Jersey. Haar familie bezit één van de huisjes op Ecrehous waar ze regelmatig op vertoeven. Ze is er trots op dat het eiland bij Jersey hoort. We wonen toch allemaal in Europa zeg ik, wat maakt het uit. Ze verbetert me, de Kanaaleilanden vallen niet onder de Europese Gemeenschap!
De Engelsen worden zelfs gewaarschuwd om hun ziektekostenverzekering aan te vullen, er wordt anders niets vergoed. Hoe het met mijn verzekering zit weet ik niet.
Volgens die mevrouw lig ik nu aan een privé boei. “Maar blijf maar gewoon liggen want de eigenaar komt toch niet.”
De vloed komt erg snel op, mijn bijboot drijft al en ik moet het landvast ver onder water losmaken.
Dit is nota bene het eerste nieuwe eiland dat ik deze vakantie aan mijn eilanden-lijstje kan toevoegen. Er staan nu ongeveer 75 op.
Ik heb er uitstekend geslapen.
Zaterdag 26 juli 2014: Ecrehous – Jersey:
Het heeft geen zin om hier langer te blijven, je hebt het eiland in een uurtje geheel bekeken. Ik start de motor en maak de Almare los van de boei. Een eindje buiten het eiland hijs ik de zeilen. Er is weinig wind, daarom blijft de motor aan. Tot het moment dat ik mijn koers moet corrigeren. Recht tegen de wind naar de jachthaven St. Helier op Jersey. Tot mijn grote verassing zwemt een grote school dolfijnen mee met de Almare.
Twee jaar geleden zwommen ze 2,5 uur mee en nu maar 5 minuutjes. Maar ik weet ze wel te filmen.
Om twee uur ’s middags bereik ik de voorhaven van de jachthaven. Veel te vroeg want het is eb. En bij eb kom je niet over de drempel (sill zeggen de Engelsen) Ik moet tot bij vijven wachten, vul ondertussen de watervoorraad bij en doe boodschappen.
Ik vraag aan een Engelse familie waar een supermarkt is en zij verwijzen me trots naar Marks en Spencer. Volgens hen mag ik nergens anders boodschappen doen.
Als ik terugkom varen de eerste schepen over de (sill) drempel. Ik heb vastgemaakt aan steiger E naast de HINDE uit Zierikzee.
zondag 27 juli 2014: Jersey:
Ik heb geen schone kleding meer. Voor achten ben ik al in de laundry waar één van de twee machines al gebruikt wordt. Voor de Engelsen is het een uur eerder, ik gebruik nog steeds Europese tijd. Voor tienen komt de was uit de droger. Van een Engelse dame krijg ik een compliment omdat ik alles zo ”netjes” opvouw. Zij doet voor hoe zij het doet. Alles op een stapel en in een zak gepropt.
Ik doe het deze dag kampjes aan, het is bewolkt, maar het wordt weer warm. ’s Middags ga ik met een toeristentreintje mee naar het oude stadje St. Aubin. Niet zo bijzonder, het centrum wordt er op dit moment opgeknapt. Ik ben blij dat ik heb besloten om niet naar de jachthaven van St. Aubin te gaan want dan had ik weer moeten droogvallen.
Op de terugweg stap ik een halte eerder uit de trein en maak een wandeling langs de zeezijde van St. Helier.
Het lukte me niet om blog 11 te verzenden. Het lijkt op de internetontvangst op Wangerooge; het lukt beter bij hoog water dan bij laag water.
Het lukt me ook nog niet om het kaartje van Jersey in het blog te verwerken. Google Maps wil steeds naar Guernsey of Jersey in de Verenigde Staten.
Morgen blijf ik nog een dagje op Jersey. Om St. Helier te verkennen en om het museum te bezoeken.
Dinsdag wil ik verder varen naar Isles Chaussey. Dat is een groepje Franse Kanaaleilanden.
Maandag 28 juli 2014: Jersey:
Bij hoog water lukt het inderdaad beter om op het internet te komen. Maar het gaat nog steeds erg moeizaam. Als ik zelf mijn reisblog benader zie ik blog 11; het is dus gelukt.
Vanavond als het opnieuw hoog water is probeer ik blog 12 te verzenden.
Mijn buren van de Hinde zijn vertrokken, ik heb er niets van gemerkt want ik sliep. In de plaats van de Hinde ligt er nu een groot motorschip. Een motorschip in de vorm van een groot strijkijzer. Veelal van lieden die je met een noodgang voorbijvaren zonder er over na te denken dat ze een enorme hekgolf veroorzaken.
Het is kwart voor elf (mijn tijd). Ik ga nog een kop koffie drinken en daarna boodschappen doen bij Marks en Spencer. Ik mis mijn vouwfietsje!
Nadat ik de boodschappen aan boord heb gebracht maak ik een grote wandeling door de stad St. Helier. Voor iemand die van winkelen houdt lijkt me dit een geschikte plaats. Sales, sales en duty free staat overal aangegeven. Veel overbodige rotzooi wordt hier met grote korting verkocht. Niets voor mij. Ik vlucht uit de stad.
Voordat ik naar het maritieme museum ga word ik uitgenodigd door de buren. Of ik een glas wijn wil en een plak cake. Nou, dat sla ik niet af. Ze komen van Guernsey en hebben twee jaar geleden ook de reis naar de Isles of Scilly gemaakt. Zij waren later en hebben het niet getroffen met het weer.
Het museum is hartstikke leuk. Het geeft een heel goed beeld van de scheepsbouw en het varen in het verleden. Je kunt er zelf veel uitproberen. Het museum is verleden jaar als beste beoordeeld. Er aan verbonden is het Tapestry Museum. Op tapijten gemaakt door vlijtige huisvrouwen van Jersey worden de oorlogsjaren uitgebeeld.
De Kanaaleilanden zijn pas juni 1945 bevrijd, dus later dan Nederland. De Duitsers hadden de eilanden dermate versterkt dat het de geallieerden beter paste om eerst een groot deel van Europa te bevrijden.
Morgen kan ik tegen zessen de haven uitvaren, dan is het waterpeil hoog genoeg. Ik wil naar Isles Chaussey, een Frans Kanaaleilandengroepje. Tegen negenen is het hier hoog water, op Isles Chaussey iets later. Dan moet ik er eigenlijk zijn, op dit moment is er een tijverschil van 8,8 meter. Als je te laat arriveert word je door de stroom teruggezet. Morgen is er niet veel wind, ik verwacht windkracht 3 vanuit het Noorden. De wind komt wel uit de goede richting. Wind vanuit het Noorden, ik merk het ’s avonds al, het wordt dan kouder. Het goede weer moet nog een tijdje aanhouden.
Na Isles Chaussey ga ik de terugtocht aanvaarden. Eerst een stukje langs de Franse kust. Daarna is veel afhankelijk van de windrichting; ik zie wel.
Dinsdag 29 juli 2014: Jersey – Isles de Chaussey.
De wekker wekt me om 6 uur. Dat is plaatselijke tijd 5 uur! Om 7 uur verlaat ik de haven. Er is weinig wind, daarom helpt de motor een beetje. Ongeveer 10 uur bereik ik het naderingspunt voor Isles de Chaussey. Ik merk dat je Grand Isles op twee manieren kunt bereiken. Door een lange corridor en dan via het Zuiden naar Grand Isles. Of over land, dat wil zeggen waar bij eb land is. Ik ben er op tijd en het tijverschil is zodanig dat ik voor de korte route – “over het land”- kan kiezen. Het blijft altijd spannend, je moet goed de merken volgen. Dat zijn hier lange palen met erop de kardinale tekens zodat je weet hoe je ze moet passeren. Na verloop van tijd kom je dan in een gebied waar ontzettend veel schepen aan mooringboeien liggen.
Een familie die er in een bijboot rondvaart helpt mij met het vastmaken aan een boei. Ik maak een tweede lijn vast aan een andere boei want dat is hier gebruikelijk. Bij het veranderen van het tij keert de stroom maar je schip blijft netjes liggen.
Ik vraag een buurman naar de verwachte diepte van het water bij laag water. !,5 meter zegt hij en hoewel dat weinig is blijf ik er toch liggen. Ik kan mijn kiel immers naar boven draaien naar een diepgang van 0,4 meter. Intussen is het tegen twaalven en moet ik wachten op laag water. Op dat moment is de diepte ongeveer 9 meter maar het water zakt en zakt en zakt. Als de diepte 1,7 meter is geworden draai ik mijn kiel ongeveer 20 cm omhoog en trek ook het roer omhoog. Om half vijf is het diepste punt: 1,6 meter. De Almare gaat iets heen en weer over een niet vlakke ondergrond; daardoor varieert de diepte van 1,8 naar 1,7 en naar 1,6 meter.
Ik kan aan land; de rubberboot is al opgepompt. Er is een landingsplek voor bijboten maar deze vind ik te ver weg. Ik ga naar het dichtstbijzijnde plekje aan land en sleep mijn bootje zover als mogelijk aan land en maak deze vast. De plek was niet zo goed gekozen, slib, slib en nog eens slib. Dat wordt glibberen op blote voeten, het lijkt erg veel op wadlopen. Tot mijn knieën vies kom ik op het droge en begin aan de verkenningstocht over het eiland. Eigenlijk is het een eilandengroep van 35 eilanden. Maar bij vloed zijn er slechts 5 eilandjes over. Er is een klein dorpje met een hotel en restaurant, een vreettentje, een kerkje en een camping. Twee veerbootjes leggen er aan om dagelijks honderden toeristen te brengen. Ik spreek met enkele Nederlanders.
Lang kan ik er niet blijven want de vloed komt erg snel op en er is meer wind. Ik glibber weer naar mijn bootje. Die is nog niet weggespoeld en ik trek hem een eind voorbij de Almare zodat ik met de wind en stroom mee naar het “moeder” schip kan peddelen.
Ik was er graag langer gebleven maar dan moet je wel meer zekerheid hebben over je ligplaats en of je weer terug kunt peddelen. Een bijbootje met een motortje zou nog beter zijn. Eventueel kan ik er morgen weer aan land gaan maar het is dan om half vijf ’s morgens laag water. Tegen de avond kan ik dan pas terug. Zolang laat ik de Almare niet alleen liggen.
’s Avonds komt het water weer snel opzetten tot een hoogte van 11,6 meter. 10 meter tijverschil! Bij springtij en veel wind uit een verkeerde richting kan het tijverschil oplopen tot 16 meter! Aan boord is het omdat ook de wind fel waait erg onrustig maar na verloop van tijd wordt het rustiger. Ik slaap vannacht in de kajuit omdat het daar minder heen en weer gaat.
Woensdag 30 juli 2014: Isles Chaussey – Jersey.
Ik wilde langs de Franse kust terug maar dat komt niet goed uit want alle haven aan die kant zijn getijdehavens. Ik besluit daarom terug te zeilen naar Jersey.
Als het intussen weer bijna hoog water is wordt de Almare weer een steigerend paard. Zelfs het koffiefilter valt van de thermoskan.
De landvasten losmaken van de boeien gaat erg moeizaam. Ik word door twee buren geholpen. Als ik één zijde los heb wordt de Almare door de stroom gegrepen en tegen twee andere schepen geduwd. Gelukkig kunnen ze de Almare goed opvangen; er is geen schade.
Op de motor vaar ik dan naar het punt waar de zeilen kunnen worden gehesen. Het wordt daarna een fijne zeiltocht naar Jersey waar ik in de Voorhaven weer tot half 7 moet wachten om over de drempel te kunnen.
Nu is het kwart voor twaalf. Wat kun je het druk hebben in de vakantie. Zeilen, boodschappen doen, eten klaarmaken, tocht voor morgen voorbereiden en een reisverslag schrijven. Morgen vaar ik naar Guernsey.