Zeilen naar de Kanaaleilanden

BLOG 10:
Dinsdag 15 juli 2014: Cherbourg – Alderney:
Quatorze juillet werd afgesloten met een kolossaal vuurwerk. Het vuurwerk werd naast de jachthaven afgeschoten, ik kon vanuit de kuip van de Almare alles zien en filmen. Het “gewone” publiek mocht niet op het haventerrein.
Bij het opstaan regende het. Maar als ik om half elf uitvaar schijnt de zon weer. Al op de Petit Rade de zeilen gehesen. Als ik de Grande Rade uitvaar komt er net een enorme veerboot van Irish Ferry naar binnen varen. Toen ik bij AEG werkte stuurde ik monteurs aan boord van deze schepen.
De motor kan spoedig uitgeschakeld worden. Hoewel ik stroom tegen heb is er wind voldoende. Later is er minder wind en meer stroom tegen met als gevolg dat ik minder dan 1 Mijl snelheid vaar. De GPS geeft nu aan dat ik de volgende dag om 7.30 uur bij Alderney ben. Tot en met Cap de la Hague helpt de motor mee om de stroom te overwinnen. Daarna heb ik de stroom mee en kan de motor weer uit. Jammer genoeg is Alderney niet te bezeilen; ik moet kruisen.
Vlak voor Alderney gaat het fout; de genua blijft achter een zaling haken en scheurt in. Met een scheur in het voorzeil kun je beter niet doorvaren daarom ga ik terug op de oude koers en strijk de genua. Op het grootzeil en de motor bereik ik tegen vieren Alderney.
Het laatst deel heb ik meer dan 3 Mijl stroom mee!
Hoewel de GPS precies aangeeft waar ik de haven binnen moet varen is het toch steeds weer spannend er zijn grote rotsen in de buurt.
Alderney heeft wel een haven; maar in de haven zijn geen kaden of steigers. Je moet hier vastmaken aan mooringboeien. Op de eerste boei waaraan ik vastmaak ligt het erg onrustig. De Almare gaat heen en weer als een wild paard. Verderop in de haven is er meer luwte. Van de havenmeester, die net in zijn bootje langskomt, mag ik vastmaken aan een rode boei. Op rode boeien staat met grote letters PRIVATE, gele boeien zijn voor passanten.
Nu is het tegen elven, de rubberboot is opgepompt en hangt tevreden achter de Almare. Morgenvroeg peddel ik aan land en ga me officieel melden bij het havenkantoor. Dat moet met behulp van een “report of arrival for pleasure craft “. Dieren mogen niet aan land.
Ophouden nu, ik heb geen walvoeding en de accu van de laptop raakt leeg.
Pech blijft me achtervolgen. Morgen zal ik trachten de genua provisorisch te repareren. De motor werkt weer naar behoren en er lekt geen benzine meer. In de Almare ruikt het weer als normaal. Mijn polyester reparatie in het voorjaar is ook goed gelukt. Het voorschip en ook de kajuit zijn kurkdroog gebleven.
Welterusten; deze oude man wordt morgen 68!
Woensdag 16 juli 2014: Alderney:
Ik viel pas laat in slaap. Dat kwam vooral door het heen en weer en op en neer gaan van de Almare achter de boei.
De rugzak is snel gepakt en ik weet droog in de rubberboot te komen. Onderweg naar de wal trekt een Engelse familie me naar de dinghy-steiger. Dat was het eerste cadeau van vandaag. Daarna meld ik me op het havenkantoor met het ingevulde custom formulier. Ik vertel dat ik jarig ben, drie dagen wil blijven en dat ik een speciale prijs verwacht. Goed zegt de havenmeester, je blijft drie dagen en je betaald twee. Dat was het tweede cadeau.
Ik huur een fiets voor twee dagen bij een naburige garage en krijg informatie mee van Alderney. De verhuurder tekent een mooie route op de kaart.
Het weer is prachtig, de lucht is strak blauw. Onderweg krijg ik mijn eerste felicitatie telefoontjes.
Als ik op een bankje zit na een fikse klim heuvelopwaarts betrekt de lucht en binnen een kwartier komt de mist vanuit zee opzetten. De wereld wordt dan wel heel klein, maar het blijft warm. Na een uurtje is het weer hemelsblauw.
Voordat ik het besef ben ik het kleine eiland rondgefietst. Terug bij Braye Harbour maak ik een stuurfout en maak een duikeling met fiets en al van 360 graden en kom op mijn hoofd terecht. De fiets is nog heel, mijn shirt is vuil, Ik heb een bloedend voorhoofd, mijn rechterknie bloed en mijn linkervoet doet pijn. Een mevrouw stopt geschrokken. In haar spiegel zie ik dat het minder erg is dan het lijkt. Zij wilde me naar het ziekenhuisje in de buurt sturen maar dat is niet nodig. Ik stap weer op de fiets en rijd naar het dorpje St. Anne. Daar is een flappentap, ik heb nog geen Engels geld. Een deel van het geld wordt uitbetaald in Guernsey Pounds. Ik moet ervoor zorgen deze ponden op de Kanaaleilanden uit te geven want een Nederlandse bank wisselt ze niet.
In een hotel aan de haven kan ik met mijn tablet op het internet en mijn e-mail doornemen. Bedankt voor alle felicitaties!! Ik voel me niet alleen.
Weer terug gepeddeld naar de Almare. Op deze tocht belde Marieke. Bellen en peddelen gaat niet tegelijkertijd, de wind is richting het schip en ik vaar er aan voorbij.
’s Avonds laat begin ik aan de reparatie van de genua. Er zit een winkelhaak in van 15 x 15 Cm. Eén lengte is een naad en die laat zich gemakkelijk maken. Ik heb naalden en zeilgaren aan boord. Over de lengte tegen het achterlijk van het zeil komt aan beide zijden een lengte zeiltape. Ik kan de genua weer gebruiken en ben tevreden met de reparatie.
Donderdag 17 juli 2014: Alderney:
Erg goed geslapen. Ik kom pas om negen uur uit mijn slaapzak. Dat is trouwens Europese tijd want hier is het een uur eerder. Ik voel me prima; alle ledematen werken weer prima, slechts een beetje spierpijn aan mijn rechterarm.
Omstreeks half twaalf peddel ik naar het vasteland maar na ongeveer 20 meter breekt de stuurboord dol. Door een dol steek je de peddel en je voelt het al, een peddel heeft een dol nodig om te kunnen peddelen. Met één peddel kom je niet vooruit. Gelukkig is er weer een reddende engel in de vorm van een Belgische Deen. We spreken elkaar in het Engels aan maar als hij me naar het dinghy ponton heeft gesleept blijkt dat hij van België naar Denemarken is geëmigreerd. We schakelen beide over naar onze moedertaal en kunnen elkaar goed verstaan.
Ik maak weer een fietstocht over het gehele eiland. Neem een lunch in St. Anne en loop door de hoofdstraat naar het museum. Er zijn twee mededelingen op de muur; 1e: Museum closed en 2e: Van maandag tot en met vrijdag geopend. ’s Morgens en ’s middags vanaf half drie. Het is één uur. Ik spring weer op de fiets en vervolg mijn tocht; nu in tegengestelde richting.
Het eiland is klein; ongeveer 3 x 5,5 Km. Er wonen circa 2000 mensen die zich voornamelijk financieel bezighouden. Op straat merk je dat ze elkaar kennen. Ook toeristen worden er vriendelijk begroet. Voor auto’s geldt buiten de dorpen een maximale snelheid van 35 Mijl. Landmijlen! Dat wil zeggen: ongeveer 55 Km. De nummerborden beginnen niet met AL zoals ik eerder schreef, maar met AY. De automobilisten zijn erg voorzichtig, ze kunnen bijvoorbeeld kilometers achter je blijven rijden tot je ze een seintje geeft, dan passeren ze.
Om drie uur ben ik weer bij het museum. Nu blijkt dat het eerste bordje geldt: Closed!
Jammer, ik was er twee jaar geleden en het kleine museum heeft een grote indruk achtergelaten. In de tweede wereldoorlog zijn de Kanaaleilanden bezet door de Duitsers. Voordat ze op Alderney landden, waren alle bewoners met behulp van twee schepen geëvacueerd naar Engeland. Hitler was erg tevreden met deze bezetting, hij dacht een springplank te hebben naar Engeland, maar dat liep gelukkig anders. De vele bunkers op het eiland herinneren aan deze periode.
Terug in Braye Harbour kan ik op het terras van een hotel weer mijn e-mail bekijken.
De watertaxi brengt mij en mijn bootje terug naar de Almare. Kosten: slechts 1,50 Pound.
Terug aan boord sleep ik het bootje op het achterdek en monteer een nieuwe dol. Ik had er nog twee aan boord liggen. Ik bevestig het bootje weer achter de Almare.
Het weerbericht zegt dat er een korte periode met veel wind komt. Windkracht 5 uit het Noordoosten. Bij windkracht 4 uit deze richting wordt je al gewaarschuwd om niet in Braye Harbour te blijven. Omdat het nu een korte periode betreft waarschuwt men niet.
En, vanaf 5 uur werd het werkelijk bar en boos. Het water werd erg onrustig. De Almare gedraagt zich als een steigerend paard. Heen en weer en op en neer, terwijl er tegen negenen ook nog een onweer losbarst. Tegen twaalven wordt het rustiger en kan ik gaan slapen. Slapen doe ik in zulke omstandigheden in de kajuit want daar beweegt het schip het minst. Ik heb redelijk geslapen.
Op dit moment zegt de computer dat er slechts 13 % accuvoeding is en moet ik ophouden. Morgen naar Guernsey, de reis is voorbereid.
18 juli 2014: Alderney – Guernsey:
De Almare schudt nog een beetje na, maar lang niet zo erg als gisteravond. Van de havenmeester kreeg ik het advies om 14.45 uur te vertrekken. Dan heb ik het meest voordeel van de stroom. Tijd genoeg om alle voorbereidingen te treffen. Fok aanslaan en de rubberboot opbergen. Nu wordt er weer weinig wind verwacht. Als ik iets na tweeën vertrek helpt de wind me een klein beetje mee, maar de motor doet het meeste werk. Het wordt daardoor een tamme reis. Aan de stand van de zeilen hoef ik niet veel te veranderen tijdens de reis; de motor en de automatische piloot doen al het werk. Opvallend is hoelang Alderney in zicht blijft. Het eiland is hoger dan Guernsey. Vlak voor Guernsey heb ik meer dan 3 Mijl stroom mee. Om half zeven maak ik de Almare vast aan een waiting pontoon. Tot tienen moet ik wachten. Dan is het water hoog genoeg om de drempel voor de haven te passeren.
Ik ben op Guernsey!
zaterdag 19 juli 2014: Guernsey:
Omdat het regent heb ik nog niets van St. Peters Port gezien. Op het moment is het kwart voor twaalf en barst er een onweer los. Grote hagelstenen ranselen de Almare. Ik zit droog en tik dit verslag. Ik heb weer walvoeding en kan de laptop weer gebruiken. Ook veel foto’s moet ik nog in Picasa opslaan.
Ik ken Guernsey vanwege vorige vakanties. Ik heb er meer dan 25 jaar geleden gekampeerd met mijn ex – Eef. We hadden de auto met de grote tent laten staan in Carteret en waren met een draagvleugelboot via Jersey “gevaren” naar Guernsey. Op de fiets met de tent achterop gingen we naar de Fauxquets Valley Campsite waar we een leuke tijd doorbrachten.
Ongeveer 10 jaar geleden bracht ik met Henny een vakantie door op Guernsey. We vlogen vanaf Brussel naar Jersey waar we moesten overstappen op een klein vliegtuigje dat ons naar Guernsey bracht. We zaten achter de piloot. Binnen 13 seconden waren we in de lucht, 5 minuten boven Jersey, 5 minuten boven de zee en weer 5 minuten boven Guernsey. We huurden daar een appartementje in St. Martin.
De Kanaaleilanden zijn het waard om een vakantie door te brengen. Er is veel kleinschalige toerisme. Je kunt er o.a. een strawberryfarm of een butterflyfarm bezoeken. Of Little Chapel. Little Chapel is door een monnik gebouwd uit de resten van Woodhouse porselein en schelpen.
Het wordt lichter, het is bijna droog, tijd om Town te bezoeken en om boodschappen te doen. De foto’s kunnen wachten tot later. In het laagste deel van de stad is men bezig water en modder te verwijderen; het is er een smeerboel. De onweersbui / hagelbui heeft behoorlijk huisgehouden.
Boodschappen gedaan, alles aan boord gebracht en geluncht. Daarna naar het Valetta Underground Military Museum gelopen. Senioren mogen er voor 4,50 pond naar binnen.
Dit museum viel een beetje tegen, veel prullaria. Toch gaf het een redelijke indruk van het leven op dit eiland gedurende de oorlog. De Duitsers hebben erg veel bunkers gebouwd op alle Kanaaleilanden. Men spreekt van de grootste bunkerdichtheid ter wereld. Ook van Guernsey zijn vele inwoners gevlucht naar Engeland. De kaartjesverkoopster wist weinig toe te voegen. Op geen van mijn vragen kon ze antwoord geven. Te jong en ongeïnteresseerd!
Daarna door St. Peters Port (Town zeggen ze hier) geslenterd.
Wat ik morgen doe? Ik weet het nog niet, zeker is dat ik nog een volledige dag blijf.