Zeilen naar de Kanaaleilanden

BLOG 11:
zondag 20 juli 2014: Guernsey:
Een groot deel van de morgen besteed om mijn blog te kunnen verzenden en om mijn belastingformulier in te vullen. Wat?? Belastingformulier?
In februari dit jaar heb ik zonnepanelen laten installeren en bij de belastingdienst heb ik me als ondernemer opgegeven om de BTW terug te kunnen ontvangen. Dat bedrag heb ik intussen gekregen en weer uitgegeven. Eén jaar ben ik nu ondernemer en moet ik per kwartaal een aangifte doen.
’s Middags naar Cornet Castle gelopen. Ik was er niet eerder. Iedere dag wordt er om 12 uur een kanon afgeschoten zodat iedereen weet hoe laat het is. Het afschieten heb ik niet gezien, maar wel gehoord. Het kasteel is interessant want er zijn meerdere musea. Het maritieme museum sprak mij erg aan. Het uitzicht vanaf het kasteel is adembenemend.
In een werkhok is iemand bezig met werkzaamheden. Hij ziet dat ik nieuwsgierig ben en vraagt wat hij voor mij kan doen. Het gevolg is een gesprek van een half uur. Vooral over Guernsey in oorlogstijd. Guernsey werd niet geheel geëvacueerd. Duitsland heeft wel voorgesteld om de overgebleven bewoners naar Portugal te transporteren. Dat ging niet door. Volgens mij zijn 30.000 inwoners naar Engeland gegaan. Een probleem was de voedselvoorziening; zowel voor de bewoners als de bezetters en de duizenden krijgsgevangenen. De krijgsgevangenen bouwden aan de duizenden bunkers die op het eiland zijn gebouwd. Het is nu te kostbaar om de bunkers te verwijderen.
Gesproken met een dame van Madeira die samen met een Braziliaanse vriend op het eiland is. Ik moet een volgende keer naar Madeira op vakantie, zegt ze.
Het lijkt wel “aanspreekdag” vandaag. Ik sprak met twee Duitse en twee Roemeense dames. Later werd ik door John van het zeilschip Varana uitgenodigd om de route naar Herm door te nemen. John vaart vanaf zijn achtste, hij is gepensioneerd en is elk jaar 5 maanden onderweg met zijn schip.
De havenmeester zegt dat we de juiste route en tijdstip hebben gekozen. De afstand naar Herm is slechts 5 Mijl. Er is een haventje waarin je kunt droogvallen. Mocht dit haventje vol zijn dan zijn er mooringboeien.
Maandag 21 juli 2014: Guernsey – Herm:
Om kwart voor twaalf probeer ik de haven te verlaten. Omdat er ongeveer 1,5 meter boven de drempel wordt aangegeven wacht ik nog een tien minuten. Daarna naar het fuel station gevaren. De interne tank en twee jerrycans gevuld. 1.07 Pound per liter. Goedkoop, maar de brandstof mag ik slechts voor maritieme doeleinden gebruiken.
De tocht naar Herm duurt niet zo lang, de afstand is ongeveer 5,5 Mijl. Je moet wel de aanbevolen route volgen vanwege de rotsen. Dat doe ik op de motor.
Iets na tweeën bereik ik het haventje van Herm. Tot mijn verbazing ligt er geen enkel schip behalve het vuilnisschip van Herm. Geholpen door twee Franse heren van het zeilschip Virus kan ik gaan vastmaken. Dat ging als volgt: In het begin van de haven meet ik 1,1 meter diepte. Het roer moet dan het eerst omhoog, daarna draai ik met de winchhendel de kiel omhoog. Deze moet geheel omhoog, dat betekent 250 omwentelingen en spierpijn. Daarna vaar ik de Almare de haven naar binnen en beide Franse heren maken de landvasten vast. Eén aan de ene kant van de kleine haven en één aan de andere zijde. De Franse boot legt daarna naast mij aan.
Dan wacht ik op het zakken van het water. Volgens opgave is het om 13.50 uur hoog water. Tot mijn verbazing stijgt het water tot 16.00 uur. Intussen heb ik nog twee landvasten aangebracht en een lange lijn vanaf de top van de mast naar de wal vastgemaakt. De laatste is om te voorkomen dat de Almare te veel slagzij maakt.
Als de kiel de bodem raakt ga ik van boord. Het is eventjes druk in de haven want de veerboot brengt veel passanten terug naar Guernsey.
Als ik terugkom bij de Almare heeft het schip toch teveel slagzij gemaakt; meer dan 30 graden. Ik had langer aan boord moeten blijven! Op zo een scheef schip is het moeilijk te verblijven. Ik probeer met de lange lijn naar de top met behulp van de lier het schip rechtop te trekken maar dat lukt niet. Ik bevestig nu ook lange lijnen aan de vallen van de fok en de genua. Door beurtelings aan één van de lijnen te trekken met behulp van de lieren kan ik het schip bijna rechtop te trekken. Bijna rechtop – met opzet – want anders valt het schip naar de andere zijde. Nu valt er aan boord te leven.
In de loop van de dag steeg de temperatuur tot meer dan 30 graden. ’s Avonds lees ik een boek en drink koffie op de havenkade. Het is hier aangenaam rustig, een schril contrast met Guernsey, daar lag ik in de stad en hoorde iedere minuut het geklingel van een voetgangersoversteekplaats.
Morgen sta ik om half vijf op om te controleren of de Almare zich goed houdt bij hoog water. Is dat het geval dan ga ik weer pitten en later het eiland verkennen.

dinsdag 22 juli ’14: Herm:
Majoor Peter Wood is de eigenaar van Herm. Hij vindt Herm het ideale eiland. Hij en zijn vrouw kwamen in 1949 naar het eiland en wisten de puinhoop die de Duitsers hadden achtergelaten op te ruimen. Nu zwaait zijn dochter Penny Heyworth de scepter.
Cliff Richard kwam hier regelmatig kamperen. Ik heb hem nu niet gezien.
Vanmorgen om half vijf en om zes uur gecontroleerd of de Almare nog rechtop stond. Dat was het geval en ik kon verder pitten.
Er zijn hier geen voorzieningen voor de watersporters. Jammer, maar gelukkig is er wel een toilet. Later in de middag ontdekte ik ook douches, maar die gaven op het moment slechts koud water. Een wasmachine heb ik ook niet kunnen ontdekken. Daarom een kleine was met de hand gedaan. Liggeld hoef je hier trouwens niet te betalen. Dat was verleden jaar anders, daar betaalde ik op het particuliere Deense eiland Vejrö 60 Euro voor een overnachting. Dat is dus nu weer een beetje gecompenseerd.
Het weer is nog steeds prachtig. Een grote wandeling over het gehele eiland gemaakt. Vooral de natuur is er prachtig. Duizenden vlinders fladderen om je heen.
Het eiland wordt door honderden toeristen bezocht. Bij laag water komen ze aan bij de Rosiere Steps en bij hoog water aan de punt van “mijn” haventje. Als de laatste pontje is vertrokken is het hier erg stil. Af en toe komen er hotelgasten langs of mensen die op de camping en in enkele huurhuisjes verblijven.
Op het zuidelijke puntje van Herm kon ik al zien hoe de route naar Sark zal verlopen. Daar wil ik gaan ankeren.
Mijn Franse buren zijn vertrokken, ik lig nu alleen in het kleine haventje. Rondom het eiland liggen wel veel schepen voor anker. Of aan mooringboeien. Aan de boeien naast de haven val je ook droog. Jouw schip moet daarvoor wel geschikt zijn. Verderop aan de boeien blijf je wel drijven.
Soms vergeet ik welke dag het is. Kortom; ideale omstandigheden.
Woensdag 23 juli 2014: Herm – Sark:
Zelfs mijn gewicht – ik slaap aan stuurboord - is voldoende om de Almare te laten hellen. Nu dus naar de andere zijde. Omdat de havenbodem ook helt ligt de Almare maar 20 graden scheef. Ik was en scheer me niet aan boord maar in het toiletgebouw.
Daarna haal ik het grootzeilval los en trek deze over de kade naar bakboordzijde. De eerste keer lukt het niet om de Almare rechtop te trekken en het is nog vroeg er is niemand die een handje meehelpt. Dan met al mijn kracht lukt het me alleen om de Almare weer recht te trekken. Omdat ik hoog op de kade sta en de Almare maar een klein scheepje was het toch mogelijk.
Tijd over om de rest van het eiland te verkennen. Op de top staan enkele eenvoudige appartementen en daarna een camping. Hoewel het een klein eiland is, is er voldoende te zien. Je kunt er gemakkelijk een weekje doorbrengen.
’s Middags wacht ik op hoog water. Ik wil naar Sark en dat kan alleen als de Almare weer drijft. Als het water weer in de haven komt begin ik de landvasten en de lijnen naar de top van de mast te verwijderen. Het is verrassend hoe weinig water er nodig is om het schip te laten drijven. Ik verhaal het schip naar de kade, breng het roer weer aan en draai de kiel met behulp van de lierhendel weer naar beneden. Dan staat er ondertussen al meer dan 1,5 meter in de haven en kan ik vertrekken.
Tussen Herm en Jetou door vaar ik op de motor naar Sark. Jetou is een privé-eiland van een multimiljonair, je mag er niet op.
Om half zeven bereik ik Grande Gréve, een baai onder de toegangsweg naar Little Sark.
Daar laat ik mijn anker vallen. Morgen zie we verder.
Donderdag 24 juli 2014: Sark:
Met mijn rubberboot peddel ik naar de wal. Dit bootje kreeg ik ooit van zwager Nico. Bouwjaar 1987. (De boot, Nico is nog ouder) Het bootje heeft geen vaste bodem. Al het water dat over de rand spettert verzamelt zich op het diepste punt; juist, onder je kont. In de boot leg ik een keihard opgeblazen deel van een luchtbed zodat ik toch een “harde” bodem heb. Meestal lukt het me om droog van de Almare in de rubberboot te komen. Het opblazen van het luchtbed gaat niet helemaal goed, ik ben te sterk voor de pomp, het handvat breekt af en het ding pompt niet meer. Jammer, want ik moet later op mijn reis weer pompen. De rest blaas ik met de mond op.
Vlak bij het strand is er branding, ik doe weer eens te voorzichtig en kom dwars te liggen, een fikse golf gaat over me heen, ik ben werkelijk zeiknat. De volgende keer ga ik in mijn zwembroek.
Vanaf het strand gaat er een zeer steile trap naar de verbinding Sark en Little Sark. Soms is er een leuning en soms is de leuning kapot. Er lijkt geen eind aan deze trap te komen, onderweg moet ik twee keer stoppen om op adem te komen. Het is 30 graden op het moment.
In mijn linkerknie zit geen kraakbeen meer zodat vooral het klimmen pijnlijk wordt.
Over het prachtige eiland loop ik naar het dorp en de haven. Ondertussen zijn mijn kleren weer droog. De ambulance met trekhaak kon ik niet meer vinden. Er zijn geen auto’s op het eiland, de ambulance wordt door een tractor getrokken. De dokter mag wel een auto, onder voorwaarde dat deze door een paard wordt getrokken. De wetgeving is zeer ouderwets; vrouwen mochten niet erven, bovendien mochten ze niet stemmen. Veranderingen worden hier mondjesmaat doorgevoerd.
Op de terugweg doe ik boodschappen en koop ik een nieuwe pomp. Volgens mij de laatste op het eiland en slenter terug naar de Almare.
Op de trap besluit ik deze hindernis niet meer nog een keer te nemen, ik wilde de volgende dag Little Sark bezoeken maar zie daarvan af.
Terug aan boord waarschuwt iemand in een kajak me dat het anker van de Almare is gaan krabben. Ik merk dat de ankerlijn zelfs rondom de kiel gedraaid is. Ik bevestig een stootwil aan de lijn en maak de ankerlijn los en bevestig de Almare aan het schip van iemand uit Guernsey. Met zijn bijboot weten we het anker te lichten en verankeren we de Almare opnieuw. Op een goede plek zegt hij. Die plek blijkt ’s nachts minder goed. Een ranke boot als de Almare probeert zelfs zonder zeilen te zeilen en giert nogal heen en weer achter zijn anker. Ik raak daarbij licht het schip van de buurman. Hij wordt daarvan niet wakker maar zijn hond is waakzaam en daardoor neemt hij toch poolshoogte.
Ik licht midden in de nacht het anker en vind een nieuwe plekje met meer ruimte. Ik blijf een half uurtje in mijn onderbroek en t-shirt op het voordek zitten om er zeker van te zijn dat het anker niet krabt. 20 graden is het midden in de nacht en ik bewonder de vele sterren. Boven Nederland zie je er niet zo veel.
Sark heeft geen openbare verlichting, de bewoners noemen het de donkerste plek op aarde. Een rare plek voor iemand die in het verleden openbare verlichting verkocht. Gebruik maar een zaklantaarn zeggen ze hier heel nuchter.
In de kajuit lees ik nog twee hoofdstukken en constateer dat de Almare muurvast verankerd is; ik kan gaan slapen. Kwart over twee is het intussen.

NB.: Van verschillende kanten word ik gemaand me iets voorzichtiger te gedragen. Toch kan ik iedereen verzekeren dat ik geen risico’s neem. Sommige maatregelen waren gewoon nodig om juist niet in gevaar te komen. Slechts één keer was er wel gevaar toen de motor net buiten de pier van Boulogne uitviel, maar door snel het grootzeil te hijsen kon ik me van de pier vrij zeilen.